dinsdag 30 oktober 2012

toomblauw


Echt, stond ik vanochtend toch weer voor gek. Of voor ''moeder die d'r kind niet op kan voeden'', meer. Ik moest even bloed prikken voor ijzer en reed meteen na klein meisje op school te hebben gebracht door naar de bloedprikker. In de wachtkamer was het jongetje voorbeeldig. Speelde lief met speelgoedjes, maakte wat bescheiden zie-mij-eens-lief-spelen geluidjes en lachte lief naar de oudere meneer die beweerde dat wij met drie jongere kindertjes prachtige jaren tegemoet gaan. (wanneer, dat zei ie er dan weer niet bij maar het klonk alsof ie het over de nabije toekomst had)

Na een kwartiertje kon ik me laten prikken. Ik dat kamertje in, klein jongetje ook en hij meteen naar de ruimte er achter. Nee, mag niet. Nou, dan met de deur vervelen. Nee, mag niet. Dan aan laadjes trekken. Nee, mag niet. Dan maar heel even stilstaan en rondkijken. Nee dat mag nnn...dat mag wel. Alleen was het vooral rondkijken om te kijken  wat er nog meer te ontdekken valt. Toomblauw!!! riep ie na een paar engelachtige seconden en greep naar de bloedbuisjes met blauwe dopjes (blauw is zijn lievelingskleur, want Thomas de Trein is blauw). Uit zijn handen getrokken, tik op z'n handje en verontschuldigingen gemaakt. Met zijn andere hand probeerde ie toch nog even of die laadjes echt niet open konden. 

''Och, we zijn allemaal klein geweest'' zei de prikvrouw. ''Dat kan wel zijn, maar we waren niet allemaal zo strontvervelend'', zei ik. Daar was ze het geloof ik wel mee eens. 

Ik geloof dat het nog wel gelukt is om bloed af te nemen, in elk geval zat er niet nog een naald in mijn arm toen ik thuiskwam. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten