wachten... wachten.... wachten....

Eergisteren voelde ik 's baby minder. Normaal is ze 's avonds aan het rondjes rennen in mijn buik en als we film kijken, ligt ze altijd tegen Martijn zijn arm te trappen en te doen. Maar eergisteren maar heel even. Ook toen we gingen slapen werd ze niet drukker, ze ging meeslapen.

Gisteren weer weinig actie. Wel beweging, maar niet de gebruikelijke. Beetje alsof ze zich schikte onder d'r dekentje :) Dus vanochtend bij de vk gevraagd of ik eerder kon komen, omdat ik eigenlijk morgen pas een afspraak had. Wel, dat was geen probleem en om half 11 kwam oma, om 11 uur waren we bij de vk en hoorden we dat alles goed was. Vruchtwater prima, hartje prima, ikzelf prima. Het is de standaard procedure dat je dan wordt doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een hartfilmpje. Om iets voor twaalven werd ik aangesloten op de ctg voor een minuutje of veertig.

Het is precies het zelfde verhaal als bij zoontje: opeens minder leven voelen, geen reedt aan de hand en volgens de ctg behoorlijke weeen. Of ik die niet voelde. Nope... hoogstens als een wat onaangenaam, krampachtig gevoel, maar als het zou moeten kan ik daar makkelijk 100 mee worden.

Vrijdag moeten we weer naar het ziekenhuis en dan -als ze er al niet is- wordt er ook een afspraak gemaakt om in te leiden. Crap! Daar had ik niet op gerekend, al met al. Althans, ik hield er wel ernstig rekening mee dat ze ook gewoon vet te laat zou zijn zoals wij alle vier, maar dat ze uiteindelijk wel gewoon uit zichzelf zou komen.

Und jetzt....

Ga ik meteen vragen om een ruggenprik? De vorige keer ben ik ingeleid, dat deed vanaf half 9 's ochtends tot 2 uur 's middags niets, tot ze mijn vliezen braken waarna ik voor mijn gevoel anderhalf uur in een gehaktmolen heb gezeten. Maar nu? Ik zie wel op tegen die pijn en het is niet gegeven dat het weer maar anderhalf uur duurt.

Ik word kriegel van de harde buiken, van het gedoe, van het vooruitzicht op -hoewel geen medisch circus al met al- toch weer een ziekenhuisbevalling, terwijl ik deze heel graag thuis had willen doen.

Voorlopig heb ik al sinds vanmiddag irritante, niet regelmatige weeen. Ik hoop zo zo zo dat ze vannacht echte weeen worden die ervoor zorgen dat we morgen het kleine meisje hebben. Gewoon, zonder toeters, bellen, pillen, hormonen, zalfjes, ctg's, gynaecologen, ziekenhuizen en prikken....

Maar maandag is ze er dan sowieso, aangezien ik ook niet langer door wil lopen dan tot het weekend. Want zoontje was dan op de ctg helemaal okee, uiteindelijk had ie wel in het vruchtwater gepoept, wat wel een signaal is dat ie het niet optimaal meer had. Doorlopen tot 42 weken vind ik dus, zeker nu ze toch opeens erg rustig is, gewoon niet verantwoord.

Waaah.