Dertig weken echo

Zojuist zijn we bij de verloskundige geweest voor controle en een dertig weken groei-echo. Dit omdat onze andere kindjes met 4100 en 4400 gram ook redelijk aan de maat waren.

Mijn bloeddruk was laag zoals altijd, 100/60. Tijdens de echo lag ik -uiteraard- op mijn rug en alles ging lekker, baby is volgens de berekening aan de hand van haar lengte precies 30 weken, wat ook klopt. Vreselijk beweeglijk is ze, ook al een goed teken.

Maar terwijl ik daar lag, voelde ik me licht worden in mijn hoofd. En misselijk. En toen werd alles behoorlijk wazig om me heen en leek heel mijn hoofd ''dicht'' te zitten. Na even rechtop gezeten te hebben ging het weer, dus verder met echo. Maar toen ging het weer mis en was ik ervan overtuigd om van mijn stokje te gaan, alles was opeens bijna zwart om heen en ik hoorde niets meer, alleen mezelf heel ver weg in mijn hoofd. Aparte gewaarwording, niet leuk! Werd veroorzaakt doordat een grote ader tijdelijk wordt afgekneld.

Na een glaasje water, mijn hoofd tussen mijn knieen en wat frisse lucht ging het wel weer... Dus we zouden even hb prikken, maar op het laatste moment werd dat niet gedaan omdat ik gezien lage hb-waardes van het vorige bloedonderzoek toch al zou moeten prikken bij de huisarts. Dus daar kan ik dinsdagochtend langs, gezellig tussen de rochelende bejaarden die daar zitten te wachten voor de trombosedienst; gezien de drukte heeft iedereen boven de 65 hier in de dorp daar last van geloof ik. Bizar, op zo'n klein durpke.

M'n hoofd zit nog steeds dicht en ik voel me behoorlijk slap en misselijk, gelukkig komt mijn moeder straks hier heen om ons Leentje van school te halen enzo. Stom dat je je zo belabberd kunt voelen door zoiets! Ik heb er een hekel aan om zo een beroep te moeten doen op anderen, mijn moeder heeft het al zo druk.

Ik ga nu maar even mezelf bij elkaar rapen en een lekkere paleo-smoothie maken met twee bananen, kokosmelk, amandelpasta en wat kokosolie. Als ik daar niet van opknap... :)